یکی از زنان معترض که توسط طالبان در نظارتخانه حوزه شانزدهم امنیتی شهر کابل مورد تجاوز جنسی قرار گرفته، میگوید طالبان به زنان بهعنوان بردههای جنسی و غنمیت جنگی میبینند.
روزنامه هشت صبح امروز(سهشنبه، ۱۱ ثور) در گزارش تحقیقی از زندانهای طالبان، تجربهی یک زن معترض با نام مستعار نرگس نثار را روایت کرده که در اولین شب پس از بازداشت شدنش مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است.
این زن معترض میگوید طالبان در هنگام بازجویی زنان و دختران را مجبور میکردند که خود را برهنه کنند و هرکس از این امر سر باز میزدند، بهشدت مورد شکنجه قرار میگرفت.
او که سه روز در نظارتخانه حوزه شانزدهم طالبان تحت توقیف بوده میگوید یک شب از سوی دو جنگجوی طالب مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است: «شب میآمد، میبرد. تاریکی بود. سالون تاریک دور و دراز بود. دخترها را به نوبت میبردند. کسی که تعلل میکرد، با شلاق و قنداق میزدند که لباسهای خود را بکشید. کسانی را که لباسهای خود را نمیکشیدند، بسیار میزدند.»
نثار گفته است در یک اتاق شش نفر بودیم، دو دختر و چهار زن. یکی از دخترها را به جرم پاچه بلندش آورده بودند. تازه نامزد شده بود. پیش از من مورد تجاوز قرار گرفته بود و بعد مرا بردند.
این زن معترض میگوید: «دو نفر با بسیار وحشت بالایم تجاوز کردند. اول گفتند که لباسهایت را بکش. وقتی مقاومت کردم و جیغ زدم، دستمال سیاه را به روی و دستهایم را در پشت بستند و کالایم را خودشان کشیدند. نه فریاد زده میتوانستم و نه هم تکان خورده. صرف صدای گپ طالبها میآمد. در جریان تجاوز اگر سروصدا میکردی، به جایی میزدند که نشان داده نمیشود. از شرمگاهها چوتی میگرفتند.»
بانو نثار تصریح میکند که خانوادهاش واسطه کرده تا او از زندان پلچرخی نجات پیدا کند.
او میافزاید: «از اعضای خانواده و خودم تعهد گرفتند که با رسانهها گپ نزنیم. هشدار دادند که اگر گپی به رسانهها گفته شود، تمام اعضای خانوادهام را از بین میبرند. بارها تصمیم به نابودی خود گرفتم، اما وقتی به فرزندانم نگاه میکنم، منصرف میشوم. شوهرم را گفتم که اگر نگاهم نمیکنی، آزادم کن؛ چون به اختیار خودم نکردم. شوهرم گفت نه شنیدم و نه میشنوم.»
این زن معترض گفته است که «طالبان بازجویی نمیکردند، تجاوز میکردند. حالا هر وقتی که همراه شوهرم همبستری میکنم، یادم میآید. وحشت میکنم و در همان حالت گریه میکنم. جیغ میزنم.»
