دست‌کم ۲۰ گروه از جنبش‌های اعتراضی و نهادهای مدنی متعلق به زنان افغانستان در یک نامه‌ی سرگشاده و مشترک به رسانه‌ها، خواستار توجه به امنیت و سلامتی زنانی شده‌اند که درباره‌ی زندان و شکنجه‌ی طالبان مصاحبه می‌کنند.
زنان در این نامه که امروز(سه‌شنبه، ۱۸ ثور) یک نسخه از آن به اکسوس ارسال شده، از خبرنگاران آزاد و رسانه‌های خصوصی و دولتی به خاطر «همراهی با زنان مبارز و معترض» قدردانی کرده‌اند.
اما جنبش‌های زنان گفته‌اند که رقابت برای نشر روایت زنان و هیجان‌زدگی برخی از خبرنگاران به شکل «غیرمستقیم» در راستای «سفیدنمایی طالبان» پیش می‌رود و به روند دادخواهی‌های زنان افغانستان «آسیب» می‌زند.
زنان در این نامه افزوده‌اند که برخی از زنان که عضو جنبش‌های اعتراضی نیستند نیز «برای کاستن از حجم اندوه و رنجی که بر آنان گذشته» با رسانه‌ها مصاحبه می‌کنند.
در این مورد، جنبش‌های زنان تاکید کرده‌اند: «خبرنگارانی که پای رنج‌نامه‌ی این زنان می‌نشینند باید به امنیت و سلامتی قربانیان اهمیت بدهند و تبعات انتشار این‌گونه مصاحبه‌ها را بر وضعیت زنان افغانستان در نظر بگیرند.»
این جنبش‌ها در نامه‌ی مشترک خود تصریح کرده‌اند که زنان معترض با تعدادی از رسانه‌ها و خبرنگارانی که اصول خبرنگاری را رعایت نکرده و «منافع رقابت رسانه‌ای خود را بر منافع زنان افغانستان ارجحیت داده‌اند» تا اطلاع بعدی مصاحبه نمی‌کنند.
این در حالی است که در نزدیک به سه سال اخیر زنان معترض و شمار دیگر از زنان با رسانه‌ها، خبرنگاران آزاد و یوتیوبران از تجربه‌های شکنجه و زندان گروه طالبان روایت‌های مختلف و وحشتناکی را در مصاحبه‌های‌شان مطرح کرده‌اند.
اما نخستین زنی که از زندان و شکنجه‌ی طالبان گفت و ویدیویی از او منتشر شد، آرزو کوهستانی از کابل بود.
کسی که از آرزو کوهستانی ویدیو گرفته منتشر کرده بود، زنی به نام وسیمه کوهستانی بود که طی دو سال گذشته در چندین مصاحبه ادعا داشت به خاطر فلم گرفتن از آرزو به زندان رفته و آرزو در دور دوم با او در یک زندان بود.
وسیمه در مصاحبه‌هایش گفته است که آرزو در زندان حوزه یازدهم شهر کابل توسط نیروهای طالبان مورد شکنجه و تجاوز قرار گرفت و جان باخت.
اما آرزو کوهستانی دو روز قبل در مصاحبه‌ای تصویری حاضر شد و اعلام کرد که او زنده است، اما به خاطر گزارش‌هایی که در مورد تجاوز جنسی بر او منتشر شده بود، زندگی‌اش «تباه» شده و همسرش او را طلاق داده است.
