یاسین نظری، پناهجوی اهل افغانستان که به مدت ۹ سال به «بی‌سرنوشتی مطلق» در اندونیزیا به سر می‌برد پس از دو هفته تحصن در مقابل دفتر سازمان ملل متحد خودکشی کرده است.
یک پناهجوی دیگر از اردوگاه پناهجویان در شهر جاکارتا نوشته که آقای نظری سه‌شنبه‌شب، ۹ اسد «رگ‌های دستش را برید» که پس از خونریزی زیاد منجر به مرگ او شد.
او گفته است که یاسین سال ۲۰۱۵ وارد اندونزی شد و مدتی تحت حمایت سازمانی موسوم به «سی‌آراس» قرار داشت، اما در این اواخر حمایت مالی قطع شده بود و او در وضعیت دشواری به سر می‌برد.
یاسین و همراهانش پس از ده‌ها دوره اعتراض و راهپیمایی در سال‌های اخیر که بیشتر با خشونت پولیس محلی خاموش می‌شد، روز گذشته نیز مقابل دفتر سازمان ملل متحد رفته بودند.
آن‌ها نسبت به «بی‌سرنوشتی مطلق» در اندونیزیا که آن را «جهنم سبز» نامیده‌اند، اعتراض دارند.
حدود هشت هزار پناهجوی افغانستانی که بیشتر آنان را هزاره‌ها تشکیل می‌دهند حدود ۱۲ سال در کمپ‌های اندونیزیا گیر مانده‌اند.
دولت اندونیزیا به خاطر اینکه «کنوانسیون رسیدگی به وضعیت پناهندگان» را امضا نکرده است، حاضر به ارائه خدمات لازم و یا اعطای اقامه و حق کار به آن‌ها نیست.
از سویی هم پناهجویان دفتر محلی سازمان ملل متحد را متهم می‌کنند که برای پیگری پرونده‌های شان با کشورهای مهاجرپذیر درست کار نمی‌کند.
برخی از این پناهجویان در برنامه‌های اعتراضی گذشته ادعا کردند که دولت اندونیزیا در تبانی با دفتر محلی سازمان ملل متحد این پناهجویان را «قصدا و عمدا» نگه داشته تا در بدل ارائه خدمات به آن‌ها سالانه مبلغ هنگفتی از ملل متحد و دیگر نهادهای حامی پناهجویان پول بگیرد.
اما حقیقت ماجرا هنوز روشن نیست. آنچه ثابت شده، «وضعیت ناگوار و بی‌سرنوشتی مطلق» هزاران پناهجویی است که همگی از خانواده‌های شان بریده ولی به مقصدی نرسیده‌اند و اکنون با مشکلات معیشتی و روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
افسردگی یکی از مشکلات حاد و عام در میان این پناهجویان است که هرازگاهی آنان را به خودکشی سوق می‌دهد.
در خزان گذشته نیز یک پناهجوی افغانستانی در جاکارتا خودکشی کرد و در ماه اپریل ۲۰۲۱ میلادی بی‌بی‌سی در گزارشی نوشته بود که ۱۳ پناهجوی افغانستانی طی سه سال در اندونیزیا خودکشی کرده‌اند.
