کتاب «رحِمِ پاره» نوشته‌ی تمنا ایثار، بانوی جوان افغانستانی منتشر شد
«من زنی‌ام که نطفه‌ام را در شبِ تاریک دریده‌ام، در میان دود و باروت روییده‌ام. مردمم با خونِ مردگان، تنم را شستشو داده‌اند و عطرِ آتش را بر پوستم پاشیده‌اند. هاوان…هاوان اذان به گوشم خواند، و غنچه‌های نارسِ آرامش را از آغوشم ربود. تکه‌پارهٔ کفنِ مردگان قنداقم شد و فریادها و مرثیه‌های یتیمان، لالایی‌ام.
هان!
من، انسانی هستم از نسلِ جنگ، دود، درد. تنم، روحم، و حتی دردم از فرطِ جنگ، درد می‌کند و خسته است. اما… عشق هنوز در من آفتابی است و شعر امید و آزادی در رگ‌هایم می‌جوشد و آرام‌آرام تقدیر مه‌آلود را می‌درد و خود را به سپیدی‌های بی‌پایانِ فردا می‌رساند.»
این پاره‌ای از متن کتاب است.
«رحِمِ پاره» عنوان نخستین کتاب تمنا ایثار، بانوی جوان اهل افغانستان است.
«رحِمِ پاره» در ۵۷۲ صفه و قطع رقعی، بهار ۱۴۰۴ خورشیدی توسط انتشارات «کتاب کابل» منتشر شده و به گونه‌ی آنلاین هم قابل دسترس است.
تمنا ایثار در مورد کتابش در فیسبوک نوشته است: «دقیقا نزدیک به چهار سال از روزی می‌گذرد که یک ماه پس از تسلیم‌دهی وطن به دست طالبان، من هم ناچار به ترک خانه، شهر، خاطره‌ها و عزیزانم شدم. و تبعید برای من آغاز شد، آن هم نه فقط به‌مثابه‌ی یک کوچ فیزیکی، که تبعیدی در زبان، در حس تعلق، در زمان و در صدا و… در همان روزها بود که نوشتن را آغاز کردم. تکه‌تکه، با زبانی پاره و زخمی، شروع کردم به نوشتنِ آن‌چه نامش را آواره‌نویسی گذاشتم. آواره‌نویسی‌هایی که تلاش می‌کردند بگویند: آواره‌شدن هیچ‌وقت یک انتخاب نیست؛ همیشه یک جبر است.»
او افزوده است که امروز، این پاره‌ها با هزار و یک حرف دیگر در قالب کتابی به نام «رحمِ پاره» جان گرفته‌اند.
خانم ایثار می‌گوید این کتاب «صدای یک انسان و زن افغانستانی است که از دل تبعید می‌نویسد. انسانی که جدا شدن و بُریدن را تجربه کرده و هنوز می‌نویسد.»
این کتاب روایت تبعید، مهاجرت و رنج‌های زن بودن در یک جامعه مردسالار و زیر سایه‌ی گروه طالبان است.
