پایال ناگ؛ تنها کماندار جهان که نه دست دارد و نه پا
پایال ناگ، دختر ۱۵ ساله اهل هند یک پدیدهی نادر در جهان محسوب میشود که بدون دست و پا به سکوی قهرمانی کمانزنی رسیده است.
پایال در سال ۲۰۱۰ میلادی در بالانگیر ایالت اودیشا در شرق هند متولد شد.
او پنج ساله بود که هنگام بازی در پشت بام خانهاش با لین برق پرقدرت ۱۱ هزار ولت برخورد کرد و هردو دستش از بازو و هردو پایش از زانو نابود شدند.
خانوادهی پایال چهار سال از او مواظبت کردند ولی در سال ۲۰۱۹ که از نگهداریاش خسته شده بودند، او را در یک پرورشگاه محلی رها کردند.
پایال سه سال در پرورشگاه بالانگیر ماند، در آنجا یاد گرفت که چگونه با دهان خود نقاشی کند.
تا اینکه در سال ۲۰۲۲ یک مربی کمانزنی از جامو نقاشیهای پایال را در انترنت دید و به بالانگیر سفر کرد تا او را با خود بیاورد.
طی سه سال گذشته پایال با کمک مربیاش «کولدیپ» کمانزنی را به طور حرفهای آموخته است.
وبسایت المپیک در مورد پایال نوشته که او تنها انسان در جهان است که بدون دست و پا کمان میزند.
نخبگان ورزش هند از جمله شیتال دیوی، قهرمان پاراکمانزنی هند که از پاراالمپیک پاریس۲۰۲۴ مدال گرفت، پایال را تشویق و حمایت کردهاند.
پایال اوایل امسال در سطح هند در بخش پاراکمانزنی به مقام قهرمانی رسید و میگوید تلاش دارد از بازیهای جهانی برای کشورش طلا بیاورد.
قرار است او در مسابقات پاراآسیایی توکیو۲۰۲۶ و پاراالمپیک ۲۰۲۸ در لسآنجلس امریکا به عنوان نماینده رسمی هند شرکت کند.
پایال در گفتوگویی با کمیته بینالمللی المپیک گفته است: «وقتی برای اولین بار به آکادمی رفتم، دیدم که همه دست و پا دارند. بچهها کمان را با دستهایشان نگه میداشتند. من فکر میکردم چطور میتوانم از این کار را بکنم!»
«بعد گورو(مربی) به من اطمینان داد که در این کار به من کمک خواهد کرد و به پشتم زد و گفت نگران نباش! گورو یک دستگاه برایم ساخت و سپس به تمرین شروع کردیم.»
کولدیپ در مورد دستگاه جدید میگوید که او به طور سفارشی برای پایال کمانی ساخته و به او کمک کرده تا قهرمان ملی شود: «دستگاهی ساختم که پایال فقط با یک پا از آن استفاده میکند. کمان را با پای راستش بلند میکند و با شانه راستش زه کمان را میکشد.»
برای کسی که دو سال پیش هیچ چیز در مورد تیراندازی با کمان نمیدانست، پایال حالا سرشار از اعتماد به نفس است.
او میگوید: «میگویند وقتی به خودت اعتماد داشته باشی، همهچیز ممکن میشود. من به خودم و مربیام ایمان داشتم. به خاطر آنهاست که امروز اینجا نشستهام و با شما صحبت میکنم و مدال ملی هم بردهام.»
